FC VVC 1 - Almere FC 1 Uitslag: 4 - 4 (2 - 1)

Vandaag moest het kantelpunt worden in deze competitie.

Hoe het dan kan dat we teleurgesteld zijn na het dure eerste punt te hebben verzameld deze competitie, klinkt dan wellicht vreemd, maar voor diegenen die de gang naar de Montreallaan hadden gemaakt deze zaterdag, overduidelijk. Als er één wedstrijd was geweest dit prille seizoen om een overwinning uit het vuur te slepen, was het vandaag wel.

Na een week rust – ook voor onze hoofdtrainer – met trainingen verzorgd door assistent trainer Frank, stonden de neuzen allemaal weer de goede kant op; waren Daniël, Benjahmin en Félipe weer beschikbaar en startten dan ook in de basis. Marwan was vanzelfsprekend niet van de partij, maar was gelukkig wel weer aanwezig om zijn maatjes aan te moedigen en hoopt komende week onder begeleiding van de fysio weer stappen te gaan maken. Prachtig voetbalweer, veel supporters dus een heerlijke entourage.

Félipe in de spits, Jamil en Benjahmin op de flanken vormden vandaag de voorhoede, met Stef als diepste middenvelder, terwijl Dylan en Jesse de controle moesten verzorgen op het middenveld. Achterin Remco en Emile centraal, met Donny en Daniël op de backs. En dan een bank die er zeker niet om loog: Tom en Job weer wedstrijdfit, Stijn, Sebastiaan, Daan en Marco en ook Steve als reserve doelman.

Hoe belangrijk zo’n goede bank is bleek al na 20 minuten spelen, toen Félipe wéér geblesseerd aan de hamstring niet verder kon en Marco zijn plek innam. Tot die tijd was het vooral diezelfde Félipe die al twee behoorlijke mogelijkheden had om te scoren, terwijl ook Jamil zijn directe tegenstander voorbij snelde en voor eigen geluk ging, in plaats van de bal terug te leggen, waar diverse VVC-ers klaar stonden om de score te openen. Het enige wapenfeit van de Flevoland bewoners deze fase, was een geschampte kopbal die voorlangs ging.

Even later leek het dan toch te lukken toen Jamil Stef in de 16 vond, maar de tackle op hem bleef onbestraft, net als een Almeerse speler die gewillig tegen de grond ging in ons strafschopgebied. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen, dat sliding van Donny ook anders had kunnen uitpakken. De goed leidende scheidsrechter de Vries echter, wuifde beide vermeende strafschoppen gedecideerd weg.

Na ruim een half uur kwam dan de bevrijdende openingstreffer. Dit keer was Daniël tot twee keer toe de linksback van Almere te slim af, waarvan de laatste keer met een heerlijke panna en dito voorzet op Stef, die de bal bij de eerste paal binnendrukte. Almere kreeg kort hierop een goede kans toen Neal even misgreep, maar de bal ging voorlangs. De gelijkmaker kwam alsnog, maar nu schlemielig door een van richting veranderd schot.

Het typeert het karakter binnen het team, dat niet bij de pakken werd neer gezeten, maar onmiddellijk de jacht op de 2-1 werd ingezet. Dit lukte op slag van rust, na een aanval over veel schijven en Jamil de bal teruglegde op Marco, die Stef in staat stelde om met een prachtige droge knal in de kruising de ruststand van 2-1 op het – overigens niet werkende – scorebord te krijgen.

Weinig toevoegingen en geen wijzigingen in de rust, anders dat we onszelf meer moesten belonen in de vorm van doelpunten. Dat pakte bijna goed uit, toen Benjahmin op links op avontuur ging na een prima steekbal van Jamil, maar de inzet was te zwak om de goalie te verrassen. Almere kreeg nog twee kleine kansjes, alvorens Stijn ingebracht moest worden voor Daniël en Job Ben verving op de linkerflank. Dat laatste pakte heel goed uit toen Job een bekeken steekballetje gaf op Jamil, die heel beheerst allen op de keeper afgaand, geen fout maakte en de 3-1 aantekende. Kat in het bakkie, zou je zeggen, maar ondanks diverse en herhaaldelijke aanwijzingen van trainers, besloot – de verder heel attent keepende - Neal het avontuur te zoeken en kon Almere onverwacht de aansluitingstreffer maken.

De angst kroop in de ogen bij VVC en Almere rook bloed, maar toch was het VVC dat een grote kans kreeg. Jesse crosste de bal perfect op Job, die de bal mogelijkerwijs nòg perfecter aannam en inschoot. Helaas lag de keeper in de weg. Jamil was op en werd gewisseld voor Daan, die rechtsback ging spelen, waardoor Stijn naar de rechtervleugel verhuisde. Diezelfde Stijn zorgde even later bijna voor de beslissing, toen in de tachtigste minuut een van richting veranderd schot, bijna de Almeerse keeper verraste, maar de bal ternauwernood, via vingertoppen en lat over kon werken.

Bij de eerstvolgende aanval stonden we niet goed en werd het toch gelijk: 3-3. Het werd nog erger toen vlak voor tijd – want 89^e minuut  – een corner van Almere vrij ingekopt kon worden en we dus gewoon helemaal met lege handen leken te eindigen. Als je toch al in de hoek zit, waar de klappen vallen….. Het is aan de vechtlust en mentaliteit van deze groep te danken dat er wederom wordt terug genokt. In letterlijk de dying seconds van de wedstrijd – het was al blessuretijd – gaat Stijn op rechts op avontuur en laat een werkelijk fenomenale voorzet los waar Emile alleen maar tegenaan hoeft te lopen en zo de meer dan verdiende eindstand van 4-4 op het wedstrijdformulier brengt.

Voor de neutrale toeschouwer een heerlijke wedstrijd, waarin van alles gebeurde, maar vooral veel doelpunten vielen. Maar voor VVC overheerst natuurlijk de frustratie dat een zeker lijkende overwinning toch nog zo kinderlijk eenvoudig werd weggegeven.

Maar positief afsluitend is het vooral aan de werklust en mentaliteit van deze hele groep te danken, dat we in ieder geval die hatelijke nul van de stand hebben weten te poetsen. Laat dit de opmaat zijn naar meer, want het smaakt naar meer en moet eens gaan lukken!

Volgende week om 14:00 in Amsterdam, tegen Buitenveldert, een bekende tegenstander van een aantal jaren geleden…..Hopelijk tot dan!

Sportieve groet,
AJ