Real Sranang 1 - FC VVC 1 Uitslag: 1 - 3 (1 - 0)

Wat een zaterdag weer en wat een apotheose op het Amsterdamse Sportpark Middenmeer, waar wij mochten aantreden tegen Real Sranang, 2^e op de ranglijst en 3^e periodekampioen uit 4C, ook geëindigd met 52 punten.

Aangekomen op de prachtige accommodatie aldaar, werden wij allerhartelijkst welkom geheten door Tiny (90 jr!!!), oud voorzitter van Voorland – vroeger aan de andere kant van dit sportpark spelend, maar ontbonden in 2015 – en nu allerlei hand en span diensten verrichtend voor Real Sranang. Meer dan vermeldenswaardig is ook de keuken, waar menig supporter - en na de wedstrijd ook spelers -, zich de Surinaamse dis goed lieten welgevallen. Enige smet is misschien het ontbreken van Parbo bier, anders had ik me weer echt in het heerlijke Suriname gewaand. Maar zoals achter de bar gemeld, Heineken is ook niet verkeerd. ☺

Aanpassingen waren nodig in de selectie, aangezien Bodhi natuurlijk zwaar geblesseerd uitviel vorige week, Job (hamstring) geblesseerd afviel en ook Remco (knie) uiteindelijk tijdens de warming-up niet wedstrijdfit bleek. Daan moest daarom met Emile het centrale duo vormen, terwijl Robin de links back positie innam.

Middenveld ongewijzigd vergeleken met vorige week, terwijl door het wegvallen van Job, Joes op linksbuiten begon. Ook de bank een aantal wijzigingen, want Marwan, Tom waren ook afwezig. Félipe, Stijn, Denis en Ivar nieuw op de bank, terwijl we met Thomas ook over een reserve keeper konden beschikken.

VVC begon sterk aan de wedstrijd, want duels werden gewonnen en het eerste wapenfeit was een schot van Joes dat maar nipt overging. De VVC corners bleken een plaag voor de Real Sranang verdediging, want onze luchtmacht zorgde overduidelijk voor letterlijke kopzorgen. Vooral Emile kon uit een corner heerlijk binnen knikken, maar deed dit voor ons helaas, recht op de keeper. De tegenstander loerde overduidelijk op momenten in de omschakeling, waar wij te veel ruimte achter de verdediging lieten en de snelle en voetbaltechnisch behendige Amsterdammers, wisten daar wel raad mee. Zo liet de rechtsbuiten na ongeveer een kwartier iedereen zijn hielen zien, na een heerlijke aanname en dito afronding en keken we tegen een 1-0 achterstand aan.

De Vennepers waren duidelijk aangeslagen en wisten – ondanks fanatieke coaching vanaf de kant – zich niet te herpakken, hetgeen resulteerde in levensgevaarlijke kansen voor Real Sranang. Maar het was vooral goed keeperswerk van Neal en een grote dosis geluk, dat de achterstand niet verder opliep.

In de rust geen omzettingen, maar wel een aantal tips en tricks om toch vooral weer terug in de wedstrijd te komen. Bovenal zou er meer energie in de wedstrijd gestopt moeten worden, want het was slechts een marge van één goal, terwijl het er voor hetzelfde geld al drie of vier hadden kunnen zijn.

Na de rust was het Real Sranang dat de eerste vrije kans kreeg, maar weer was Neal attent. Langzaam maar zeker kantelde de wedstrijd een beetje. Eerst werd Marco in de 16 naar beneden gewerkt en waar iedereen uit het Vennepse kamp – binnen en buiten de lijnen – dacht aan een strafschop, wuifde de goed leidende scheidsrechter Bos dit appél gedecideerd weg. Toch kopte Emile (met zijn schouder??) echter de toegekende hoekschop van Dylan binnen en was het alsnog gelijk: 1-1.

Dit leek het kantelpunt in de wedstrijd, want VVC ging nu daadwerkelijk beter spelen en was er een vloeiende aanval, die eindigde in een voorzet van Joes vanaf links, maar helaas naar de verkeerde kleur. Jamil kreeg hierna de kans om alleen voor de keeper de voorsprong aan te tekenen, maar stuitte op de doelman.

Tijd om te wisselen en Joes en Robin werden naar de kant gehaald, voor respectievelijk Félipe en Donny. Vooral op instigatie van Frank, werd voor deze onconventionele wissel gekozen, want normaal zet je een nr 10 niet linksbuiten, maar het pakte meer dan wonderwel uit, zou blijken.

Het was Real Sranang dat hierna een afgetekende kans kreeg, maar de voorzet ging niet alleen Neal voorbij, maar ook de inglijdende medespelers.

Halverwege de tweede helft veranderde het wedstrijdbeeld definitief en nadat Marco nog een corner over had gekopt, was het Félipe die uit een voorzet van Daniël de bevrijdende -1-2 scoorde. Dat was tevens het laatste wapenfeit van Daniël, want hij werd vervangen door Nima. Nadat eerst Dylan nog een vrije trap vanaf een meter of 30 via de bovenkant van de lat over zag vliegen, was het wederom Félipe die op aangeven van Jamil de 1-3 tegen de touwen schoot. In een identieke situatie had Félipe zijn hattrick kunnen voltooien, maar Jamil besloot voor eigen geluk te gaan en stuitte na een prachtige actie helaas op de keeper. 

Hierna werd Stijn nog gebracht voor de leeg gespeelde Dylan, maar aan de stand veranderde niets meer en konden we opgelucht constateren, dat we eindelijk weer een finale mogen spelen.

De tegenstander is S.V. Odijk uit 4D, dat in een knotsgekke wedstrijd KVVA uit Amersfoort in de verlenging versloeg. Waar gespeeld zal gaan worden – want neutraal terrein – is nog niet bekend, maar dat zal via de site en socials alsnog gemeld gaan worden.

Na afloop was de sfeer zoals verondersteld mag worden uitgelaten, maar was er respect naar de sportieve tegenstander, die de tegenslag mannelijk verwerkte en zich tegelijkertijd realiseerde, dat ze voor rust de wedstrijd al hadden kunnen, en moéten beslissen in hun voordeel.

Rest mij de talloze toeschouwers uit het Vennepse wederom te bedanken voor hun komst en onvermoeibare support aan de spelers. Extra leuk dat ook Ella de tijd gevonden had, om de andere kant van het eerste eens écht mee te maken. We hopen volgende week op minimaal dezelfde supportersschare om ons cluppie naar de 3^e Klasse te helpen. Tot volgende week

Sportieve groet,
AJ

PS: Nog even een rectificatie ten aanzien van het verslag tegen Marken van vorige week: Het was niet Stef, maar Jesse die de prachtige assist gaf naar de 2-1 van Jamil. Ere, wie ere toekomt!!!